Haagse Kunstenaars

Materialen: Grote Fresnel-lenzen, gasvlam Experiment met vuurprojecties die zelfs bij daglicht zichtbaar zijn. Door de lens wordt het licht van de vlam gebroken en vervormd tot een dynamisch, bewegend beeld.

Materialen: Verwarmde metalen plaat, water, lichtbron Druppels vallen op een warme metalen plaat en verdampen direct. Lichtreflecties onthullen de subtiele spanningsvelden tussen vloeibare en gasvormige toestand.

Materialen: Warmtebron, spotverlichting, soundscape Warmtegolven worden zichtbaar gemaakt door verhitte materialen te belichten. Een begeleidende soundscape versterkt de zintuiglijke ervaring. In samenwerking met sonoloog Lars Floris.

Materialen: CRT-monitor, Fresnel-lens, digitale camera Een CRT-scherm wordt gefilmd via een Fresnel-lens. Het beeld verschuift en vervormt door feedback, waardoor de fragiele aard van technologische beeldvorming zichtbaar wordt.

Materialen: Fresnel-lens, televisieruis Onderzoek naar hoe visuele ruis wordt getransformeerd door optische vervorming met behulp van lenzen.

Materialen: Fresnel-lens, kampvuur, semitransparante doeken, geprinte banner Een kampvuur wordt via een Fresnel-lens geprojecteerd op semitransparante doeken in de buitenruimte van Weelde. Het beheer van het vuur vormt een performatief element binnen de installatie. Een grote banner met The Fire Manifesto is onderdeel van het werk.

Materialen: Papier, ingebouwde Fresnel-lens, UV-verf Een zintuiglijk kunstenaarsboek dat speelt met licht, tijd en tactiliteit. Met onder andere fluorescerende pagina’s en een kaft die functioneert als lens voor projectie.

Materialen: Rookmachine, spotlight, prisma’s, glazen lenzen, lichtsensor In een verduisterde ruimte vullen rook en licht het veld. Bezoekers manipuleren het licht met lenzen en prisma’s; deze beweging beïnvloedt de muziek via een lichtsensor. In samenwerking met Milo Poelman

Materialen: Fresnel-lens, gasvlam, gevel Werkwarenhuis Projectie van vuur op de gevel van het Werkwarenhuis tijdens het festival Cinemachine in ’s-Hertogenbosch. De vlam werd door een Fresnel-lens geleid en vormde een levendig, voortdurend veranderend beeld.

Een foto van een try-out installatie van het project "mannequins"

foto dat onderdeel is projectonderzoek voor "Mannequins"

Dit zijn beelden van het onderzoek voor dit project.

Dit zijn beelden van het onderzoek voor dit project.

foto dat onderdeel is projectonderzoek voor "Rolls & Filet"

Dit zijn beelden van het onderzoek voor dit project.

Dit zijn beelden van het onderzoek voor dit project en beelden van de uiteindelijke sculpturen

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

Ik wil te veel. De obsessiviteit van de mensheid confronteert ook mij dat door- door- doorgaan betekent dat ik opbrand, net als de aarde zelf. Overweldigd, gestresst en verlamd door de klimaatcrisis, de ‘burn-out’ cultuur en de overdaad aan externe prikkels, (zoals tijdens deze KABK eindexamen expositie,) bied ik een radicale actie als tegenwicht aan het huidige systeem. De video’s tonen parken in Den Haag waar verdacht weinig gebeurt. Met het zand op mijn huid, ontspruitend gras ruikend, mieren over mijn neus lopend, lig ik in het landschap en doe he-le-maal…Niks. Het zijn als het ware tableau vivants, ‘levende schilderijen’. Met Niksnut ben ik niet productief en druk met iets, maar druk met productief niets.

video installatie.Hier ziet u een deel van een video-installatie tijdens de tentoonstelling Vincent op Vrijdag in het Van Gogh Museum. De installatie wordt per evenement en ruimte anders samengesteld.

video installatie.Hier ziet u een deel van een video-installatie tijdens de tentoonstelling Vincent op Vrijdag in het Van Gogh Museum. De installatie wordt per evenement en ruimte anders samengesteld.

video installatie.Hier ziet u een deel van een video-installatie tijdens de tentoonstelling Ron Mandos Best of Graduates 2024. De installatie wordt per evenement en ruimte anders samengesteld.

Maybe Stick Together is een live interactieve installatie waarin het publiek zowel performer als compositorisch materiaal wordt. Het werk neemt de vorm aan van een coöperatief spel dat onderzoekt of menselijke biosignalen kunnen synchroniseren door emotionele verbondenheid. Drie op maat gemaakte bioversterkers vangen de elektro-fysiologische signalen van elke deelnemer op, zoals hartslagen en encefalische signalen. Deze signalen activeren een licht op hun respectieve controller. Het licht verhoogt de versterking van het signaal en moedigt deelnemers aan om fysiek dichter bij elkaar te komen – om letterlijk “samen te blijven kleven” – zodat de biosignalen hoorbaar worden. Het werk duikt in de onzichtbare wisselwerking tussen de elektrische activiteit van ons lichaam en de mogelijkheid van gedeelde emotionele resonantie. Het stelt de vraag of interactie en nabijheid onze innerlijke signalen kunnen beïnvloeden, en of er een gezamenlijk emotioneel veld kan ontstaan uit collectieve aanwezigheid. Door wetenschappelijke meting te transformeren in een speelse, belichaamde ervaring, nodigt Maybe Stick Together ons uit om de grens tussen zelf en ander te heroverwegen – niet als iets vaststaands, maar als iets dat elektrisch mede-geconstrueerd wordt via contact, emotie en terugkoppeling. Beeldcredits Ira Grünberger

Maybe Stick Together is een live interactieve installatie waarin het publiek zowel performer als compositorisch materiaal wordt. Het werk neemt de vorm aan van een coöperatief spel dat onderzoekt of menselijke biosignalen kunnen synchroniseren door emotionele verbondenheid. Drie op maat gemaakte bioversterkers vangen de elektro-fysiologische signalen van elke deelnemer op, zoals hartslagen en encefalische signalen. Deze signalen activeren een licht op hun respectieve controller. Het licht verhoogt de versterking van het signaal en moedigt deelnemers aan om fysiek dichter bij elkaar te komen – om letterlijk “samen te blijven kleven” – zodat de biosignalen hoorbaar worden. Het werk duikt in de onzichtbare wisselwerking tussen de elektrische activiteit van ons lichaam en de mogelijkheid van gedeelde emotionele resonantie. Het stelt de vraag of interactie en nabijheid onze innerlijke signalen kunnen beïnvloeden, en of er een gezamenlijk emotioneel veld kan ontstaan uit collectieve aanwezigheid. Door wetenschappelijke meting te transformeren in een speelse, belichaamde ervaring, nodigt Maybe Stick Together ons uit om de grens tussen zelf en ander te heroverwegen – niet als iets vaststaands, maar als iets dat elektrisch mede-geconstrueerd wordt via contact, emotie en terugkoppeling. Beeldcredits Ira Grünberger

"Boltzmann Time" stelt de aard van tijd zelf ter discussie. In Boltzmanns interpretatie is tijd geen absolute, lineaire voortgang, maar een statistisch concept dat verbonden is aan de toename van entropie. De richting van tijd wordt daarin bepaald door de neiging van systemen om zich te ontwikkelen naar grotere wanorde. De installatie toont een goudblad dat beweegt door de samentrekking van warmte-uitwisseling, terwijl het wordt verwarmd door een continue warmtestroom van een lamp en een lens. Terwijl het blad beweegt en vervolgens terugkeert door de warmte, blijft het voortdurend beïnvloed door de voortdurende energiestroom. Dit resulteert in een beweging die zich constant ontwikkelt. Bij elke cyclus beweegt het blad op een andere manier, wat symbool staat voor de niet-lineaire, steeds veranderende aard van tijd. Deze dynamische beweging biedt een interpretatie van tijd als een onvoorspelbare, voortdurende stroom, die rechtstreeks samenhangt met de toenemende wanorde in het systeem.

Het is gewoon een kubus, niets meer. Een audiovisuele live-show in een ambient sfeer, die de veerkrachtige evolutie van een kubus onderzoekt. De beweging blijft doorgaan, aangestuurd door geluid, vastlopend, vervormend, hervormend. Zal het aan het eind van de reis nog steeds een kubus zijn? Het werk vertrekt vanuit het Italiaanse gezegde: "Se nasci quadrato non muori cerchio" — als je vierkant geboren wordt, kun je niet rond sterven. 6-kanaals audiovisuele performance-installatie.

Het is gewoon een kubus, niets meer. Een audiovisuele live-show in een ambient sfeer, die de veerkrachtige evolutie van een kubus onderzoekt. De beweging blijft doorgaan, aangestuurd door geluid, vastlopend, vervormend, hervormend. Zal het aan het eind van de reis nog steeds een kubus zijn? Het werk vertrekt vanuit het Italiaanse gezegde: "Se nasci quadrato non muori cerchio" — als je vierkant geboren wordt, kun je niet rond sterven. 6-kanaals audiovisuele performance-installatie.

Microscopically for Them is een microscopische sculptuur die niet ontworpen is voor het menselijk oog, maar voor micro-organismen. Gemaakt van metalen microbolletjes en gevormd door een magnetisch veld, bestaat het werk op een schaal die nauwelijks waarneembaar is zonder vergroting. De structuur zweeft tussen het zichtbare en het onzichtbare, en vervaagt de grens tussen kunstobject en leefomgeving. Terwijl micro-organismen zich een weg banen door of nestelen in de sculptuur, neemt het menselijke publiek — kijkend via een geprojecteerde vergroting — de rol aan van microscopische toeschouwers. Zij zijn getuige van een scène die niet om hen draait, maar om een andere schaal van bestaan. Het werk nodigt uit tot reflectie op perspectief, auteurschap en de handelingsruimte van niet-menselijk leven. Nu we steeds vaker de nano- en microscopische schaal betreden in industriële productie, roept het ook vragen op over de impact van menselijke vervuiling op de microscopische wereld.

The Mangle, Complexity, and Tomatoes is een post-performance werk dat geluidskunst, theater en autobiografisch narratief samenbrengt. Centraal staat Mostly For Human Relational Gate, een ruimtelijk geluidsinstrument opgebouwd uit microfoons en luidsprekers die verspreid zijn over de ruimte. Het systeem is afgestemd op een toestand waarin resonantie begint te leiden tot dichte staande golven, en nodigt daarmee uit tot falen. Kleine gebaren of bewegingen kunnen het systeem in chaotische feedback storten en luidruchtige staande golven opwekken, waardoor het vast komt te zitten in een specifieke sonische vorm. Enkel de actie van een performer kan het sonische lot van het instrument veranderen, waardoor opnieuw een dynamische stroom van staande golven, toon, timbre en/of hun instorting mogelijk wordt. Het publiek wordt ondergedompeld in het verhaal via klanken die een nieuwe perceptie van de omgeving opbouwen. Het geluid verschuift van lage tonen die losse architectonische structuren in trilling brengen en op de huid voelbaar zijn, naar zachte, vloeiende vibraties die fluisterend het oor bereiken. Het stuk begint met een gechoreografeerd script, maar naarmate het systeem in instabiliteit terechtkomt, verstoort het de cues van de performance, overstemt het de stem, en dwingt het tot een live onderhandeling tussen intentie en systeemgedrag. Gekaderd binnen persoonlijke geschiedenis volgt het werk een pad van misleiding, verkeerde keuzes, ego-inflatie en systemische verstrikking naar wetenschappelijk onderzoek en creatieve intuïtie als redding. Een choreografie geïnspireerd op krijgskunst ontmoet humoristisch, rauw vertellen om falen te verkennen – niet als instorting, maar als methode. Wanneer momenten van onverwachte synchroniciteit ontstaan uit gelaagde interferenties – stilte valt samen met een zin, een sonische versterking triggert beweging, of ruis van buiten de locatie vereist tussenkomst van de performer – wordt falen een instrument om zowel complexe systemen als innerlijke transformatie te navigeren.

The Mangle, Complexity, and Tomatoes is een post-performance werk dat geluidskunst, theater en autobiografisch narratief samenbrengt. Centraal staat Mostly For Human Relational Gate, een ruimtelijk geluidsinstrument opgebouwd uit microfoons en luidsprekers die verspreid zijn over de ruimte. Het systeem is afgestemd op een toestand waarin resonantie begint te leiden tot dichte staande golven, en nodigt daarmee uit tot falen. Kleine gebaren of bewegingen kunnen het systeem in chaotische feedback storten en luidruchtige staande golven opwekken, waardoor het vast komt te zitten in een specifieke sonische vorm. Enkel de actie van een performer kan het sonische lot van het instrument veranderen, waardoor opnieuw een dynamische stroom van staande golven, toon, timbre en/of hun instorting mogelijk wordt. Het publiek wordt ondergedompeld in het verhaal via klanken die een nieuwe perceptie van de omgeving opbouwen. Het geluid verschuift van lage tonen die losse architectonische structuren in trilling brengen en op de huid voelbaar zijn, naar zachte, vloeiende vibraties die fluisterend het oor bereiken. Het stuk begint met een gechoreografeerd script, maar naarmate het systeem in instabiliteit terechtkomt, verstoort het de cues van de performance, overstemt het de stem, en dwingt het tot een live onderhandeling tussen intentie en systeemgedrag. Gekaderd binnen persoonlijke geschiedenis volgt het werk een pad van misleiding, verkeerde keuzes, ego-inflatie en systemische verstrikking naar wetenschappelijk onderzoek en creatieve intuïtie als redding. Een choreografie geïnspireerd op krijgskunst ontmoet humoristisch, rauw vertellen om falen te verkennen – niet als instorting, maar als methode. Wanneer momenten van onverwachte synchroniciteit ontstaan uit gelaagde interferenties – stilte valt samen met een zin, een sonische versterking triggert beweging, of ruis van buiten de locatie vereist tussenkomst van de performer – wordt falen een instrument om zowel complexe systemen als innerlijke transformatie te navigeren.

We Will See is een meerdaagse performance die woede onderzoekt als creatieve en structurerende kracht. Via dagelijkse gesprekken met bezoekers worden emotionele triggers verzameld en omgezet in automatische teksten. Deze teksten worden live uitgevoerd via Mostly For Human Relational Gate, een op maat gemaakt feedback-instrument dat de stem vervormt, blokkeert of versterkt. Terwijl de performer strijdt tegen akoestische weerstand, soms fysiek ingrijpt om staande golven te doen instorten, verschijnt woede niet als spektakel maar als materiaal. De performance maakt emotie ruimtelijk en nodigt het publiek uit in een gedeeld veld van spanning, resonantie en onopgeloste affectiviteit. Het werk put uit Lacans theorie van surplusgenot, Žižeks kritiek op postmoderne verlangens en Jungs idee van individuatie om woede te kaderen als epistemologisch fenomeen. In plaats van haar te onderdrukken, stelt de performance de vraag of woede sociale ruis, systemisch stilzwijgen en persoonlijke ontwrichting zichtbaar kan maken. Doorheen de zich ontvouwende duur wordt woede verzameld, getransformeerd, en uiteindelijk gecomponeerd tot een afsluitend geluidswerk dat de vorming van staande golven in de ruimte moduleert. We Will See wordt zo niet alleen een performance, maar een geleefde verkenning van emotionele feedback en culturele weerstand. Beeldcredits Ira Grünberger

We Will See is een meerdaagse performance die woede onderzoekt als creatieve en structurerende kracht. Via dagelijkse gesprekken met bezoekers worden emotionele triggers verzameld en omgezet in automatische teksten. Deze teksten worden live uitgevoerd via Mostly For Human Relational Gate, een op maat gemaakt feedback-instrument dat de stem vervormt, blokkeert of versterkt. Terwijl de performer strijdt tegen akoestische weerstand, soms fysiek ingrijpt om staande golven te doen instorten, verschijnt woede niet als spektakel maar als materiaal. De performance maakt emotie ruimtelijk en nodigt het publiek uit in een gedeeld veld van spanning, resonantie en onopgeloste affectiviteit. Het werk put uit Lacans theorie van surplusgenot, Žižeks kritiek op postmoderne verlangens en Jungs idee van individuatie om woede te kaderen als epistemologisch fenomeen. In plaats van haar te onderdrukken, stelt de performance de vraag of woede sociale ruis, systemisch stilzwijgen en persoonlijke ontwrichting zichtbaar kan maken. Doorheen de zich ontvouwende duur wordt woede verzameld, getransformeerd, en uiteindelijk gecomponeerd tot een afsluitend geluidswerk dat de vorming van staande golven in de ruimte moduleert. We Will See wordt zo niet alleen een performance, maar een geleefde verkenning van emotionele feedback en culturele weerstand. Beeldcredits Ira Grünberger