Ejderkan A. Tastekin

Over mijn werk De uitgangspunten in mijn werk zijn specifieke ruimtes en de mogelijkheid om de beleving daarvan te veranderen met behulp van licht en architectonische ingrepen. Hierdoor wordt de vraag opgeroepen naar wat ‘werkelijk’ is: de door mij veranderde ruimte is net zo ‘echt’ als de oorspronkelijke. Zoals de Franse schrijver Gérard de Nerval ooit schreef: ‘Ik geloof niet dat de menselijke verbeelding ooit iets heeft bedacht dat niet waar was, in deze wereld of in welke andere dan ook.’ Mijn ruimtes zijn gewoonlijk zo geconstrueerd dat ze de beschouwer – die zich middenin het werk bevindt – op het verkeerde been zetten: zijn vertrouwde gevoel voor evenwicht, voor wat onder en boven, links en rechts is, wordt ter discussie gesteld doordat de zintuigen als het ware in de war raken omdat er steeds van alles ‘niet klopt’. Ik bereik dergelijke effecten bijvoorbeeld door het gebruik van complementaire kleuren in een setting van perspectivische vertekening, door subtiel verschoven of ietwat schuin geplaatste wanden, of door de manier waarop sommige ruimtes, waarbij ook daglicht een rol speelt, door de dag heen van aanzien en atmosfeer veranderen. Deze ruimtes verschillen van de geconstrueerde ruimte van de architect omdat deze niet bewoonbaar maar wel beleefbaar zijn. De onzekerheid die de ‘nieuwe’ ruimte oproept en het tasten en zoeken naar de houvast die dit met zich meebrengt, biedt de bezoeker de mogelijkheid om opnieuw te reflecteren op wat vertrouwd, vaststaand en zeker lijkt. Dan blijkt dat er kennelijk niet zo veel vaststaat, dat ons wereldbeeld een kwestie van afgesproken perceptie en conventie is, en dat er meerdere mogelijkheden zijn om een ruimte (de wereld, het leven etc.) te ervaren. In het driedimensionaal schilderen, zoals ik mijn werkwijze noem, bied ik een mogelijkheid tot relativeren van wat bekend en vertrouwd is (lijkt) door middel van een andere zintuiglijke ervaring, waarbij de zintuigen de ingang vormen voor verdere reflectie over hoe de wereld in elkaar zit en over onze plaats daarin. Mijn werk heeft ook een maatschappelijke en politieke lading. Dat is er niet letterlijk in terug te vinden maar wel in de vorm van abstracties, zoals getallen, geometrische vormen, metaforen en (ontlede) symbolen. Het werk Top Story over de Europese Unie is daar een voorbeeld van. Die politieke lading is gemotiveerd vanuit mijn interesse voor het individu. Architectuur is door allerlei zaken bepaald, maar de manier waarop een persoon zich in die architectuur gedraagt of beweegt is door niets anders bepaald dan door die persoon zelf. Dat politieke aspect is ook met mij als persoon verweven. Ik geloof in het individu dat vrij is van stereotypische waarden. Als uit Turkije afkomstige kunstenaar ben ik in Nederland veel geconfronteerd met stereotype gedachten over de Turkse cultuur en over het deelnemen aan die cultuur. Mensen vinden bijvoorbeeld dat die cultuur in mijn werk terug zou moeten komen. Maar ik representeer alleen mijzelf, en geen cultuur.