Theun Govers

“Giotto, Hokusai, Gustav Klimt en Rachel Whiteread. Het referentiekader van Theun Govers is op zijn zachtst gezegd divers. Zijn stijl daarentegen helder en eigen. Aan de hand van een persoonlijke, ruimtelijke logica, creëert Govers – vaak duistere – verlate ruimtes. De werkelijkheid lijkt er te worden geweerd, letterlijk weggeschilderd of slechts tussen de vele rasters door zichtbaar. Govers schilderijen bestaan uit architecturale patronen. Lijnen, vlakken, rasters en hun perspectivische verdeling raken aan de drie-dimensionaliteit en lijken op zichzelf te functioneren. De patronen worden als de hoek van een ruimte; het perspectief maakt van een kubus een interieur. Govers composities worden versterkt en gaan hand in hand met zijn werkwijze en materiaalgebruik: hij schildert uitsluitend op panelen, van triplex, MDF tot houten planken. Zo kan hij tot op het laatste moment bijschuren, laklagen toevoegen of verwijderen. Ook is het niet uitzonderlijk voor Govers om de werken op het laatste moment uit elkaar te halen, en de afzonderlijke planken opnieuw te verwerken in een schilderij. Zoals vaak in het werk van Govers levert het een zekere verstilling en berusting op; maar ook spanning. Een letterlijke spanning tussen het materiaalgebruik, een spanning door de verschillende lagen in het werk. Maar ook spanning door de enkele referenties naar de wereld erbuiten, de menselijke aanwezigheid. Ondanks het vaak alledaagse karakter van deze referenties, zoals een bed of slingers, worden ze in de context van het doek vreemd, ongemakkelijk en lijken ze er niet thuis te horen. De geometrische ruimtes van Theun Govers onthullen de regels van de illusie in het schilderij, maar verbergen tegelijkertijd een geheim dat zichzelf niet snel blootgeeft.” Laurie Cluitmans