Philip Vermeulen

You Are Here is the result of extensive studies on colour and material, aiming to visualise the "dot" that appears in one's vision, at moments of engaging with Chasing The Dot. Premiering at Vermeulen's first large scale solo show, at Rijksmuseum Twenthe, the work holds a central position within the exhibition, inviting viewers to engage with its changing hues and dynamic presence. Focused on the fluidity of color transitions, You Are Here slowly pulsates light, shifting through a spectrum of colours while playing with perception and spatial presence in a pitch dark room.

Fanfanfan is a series of "hyper sculptures", 3D shapes rotating at very high speed. White light is projected on them, which interfere with the rotating materials. An astonishing colour spectrum emerges, accompanied by all kinds of fascinating stroboscopic phenomena.

‘Stel je voor: een ruimte met rondom wanden van wit fijnmazig gaasdoek. Dubbellaags, opdat de overlappende gaatjesstructuur een vreemd golvend optische illusie creëert, die elk gevoel van afstand of diepte onmogelijk maakt. Een ingenieus samenspel van soundtrack, gekleurd licht en stroboscoop doet de rest en lanceert je in een wonderlijke fractalwereld. Overal gegons, flakkerende patronen en de overrompelende, licht beangstigende sensatie dat het lichaam oplost tot er alleen een kijkend en luisterend bewustzijn overblijft.' – Joep Christenhusz, NRC Handelsblad More Moiré² is een 360-graden panoramische Ganzfeldruimte waarin een immersief landschap van moirépatronen wordt gecreëerd. De toeschouwer wordt omringd door een bewegend gordijn van gelaagd gaasmateriaal, aangestuurd door twee motoren. Wanneer de rasterpatronen met elkaar interfereren wordt de kijker in de beweging van de moirépatronen getrokken. Ons gevoel voor tijd en ruimte lijkt soms te worden weggezogen door de digitale werelden op de beeldschermen waarmee we ons omringen. Hierdoor lijken we soms de materiële basis van het bestaan te vergeten. Met gecomponeerde landschappen van licht, geluid en klotsende moiré-patronen poogt More Moiré² de zintuigen van de bezoeker te herstarten en een bewustwording van het eigen materiële bestaan af te dwingen. De installatie is een onderzoek naar de spanning tussen de ervaring van lichaamloze digitaliteit en de materiele lichamelijkheid. More Moiré² had nooit het levenslicht gezien zonder de inzet van coproducenten Sonic Acts en de W139 en de steun van het Filmfonds, het Stimuleringsfonds Creatieve Industrie, Re-Imagine Europe en Universiteit Twente.

TLLLLLLLT is een instrument dat wordt gevormd door tl-armaturen (fluorescentielampen), een technologie die snel aan het verouderen is omdat deze wordt vervangen door LED's. Het zachte percussiegeluid van tl-verlichting klinkt bij iedereen van een bepaalde generatie bekend in de oren. De installatie speelt met dit kenmerkende akoestische geluid en de knipperende fluorescerende tl-lampen die daar onlosmakelijk mee verbonden zijn. TLLLLLLLT heeft zich in de loop der jaren onthuld in vele verschijningsvormen, een aantal dat in de toekomst alleen maar zal toenemen.

Flap Flap is een metershoog instrument waarin een 36m² doek bespeeld kan worden door middel van een mechanisch aangestuurde stok die je zeer snel op en neer kan laten bewegen. Er ontstaat een abstracte hypnotiserende choreografie van klotsende en dansende stof dat, wanneer tot het uiterste gedreven, kan transformeren in een agressief en luidruchtig flapperende performance. ‘Waar het geluid van Flap Flap eerst nog iets van geflapper heeft, beweegt de installatie al gauw zo snel dat het met een geratel als een drilboor de dreunende muziek van het feest beneden overstemt. […] Door de snelle schokken is er van het vierkante vlak weinig meer over, de patronen hypnotiseren; ik zie een woestijnlandschap in een storm. Wanneer Vermeulen speelt met het licht, lijkt het oranje vlak op te gloeien als een tropisch dier dat zich opblaast om een paringsdans te doen.’ – Lies Mensink, Cultuurpers ‘Meest indrukwekkend is het werk van Philip Vermeulen (1986). Zijn Flap Flap is een één meter groot stalen frame waarbinnen een oranje zeil is bevestigd. Vier motoren in de hoeken laten het zeil zakken en zetten het weer vast, terwijl een bewegende tentstok in het midden snel het doek op en neer beweegt. Het resultaat van deze ‘choreografie voor doek’ is een hypnotische visualisatie als of het een groot videoscherm is.’ – Thomas van Huut, NRC Handelsblad

‘Slue is ongrijpbaar en mooi, maar soms beangstigend en eng vanwege de plek en het geluid. Het is een dunne lijn tussen fascinatie en angst dat de kabel zal knappen’. – Ingeborg van Lieshout, bright.nl Betekenis van het Engelse woord ‘Slue’: gewelddadig of ongecontroleerd draaien of glijden. Slue is het opgepompte zusje van 10 Meters of Sound. Meerdere elastische kabels worden gespannen over een grote ruimte die boven een rij lichten hangt. De kabels roteren met afwisselende snelheid, de lucht beschilderend met ‘whoosing’-achtige geluiden en strepen van gekleurd licht. Slue is een onderzoek naar chaotische patronen die ontstaan ​​in de interactie tussen zweepelastiek, de lichtfrequenties en het effect ervan op de perceptie van de kijker in combinatie met de stedelijke of landschappelijke omgeving waar het zich bevindt. De installatie is gemaakt in samenwerking met kunstenaar Mischa Daams en ging in première op het festival Into The Great Wide Open op Vlieland, waar het zich uitstrekte tussen bomen in het bos.

‘[…] het ronddraaiende elastiek in 10 Meters Of Sound levert wonderschone moiré-patronen op waar je minutenlang gebiologeerd naar kan kijken, maar tegelijkertijd hoop je dat je maar geen gevaar loopt.' – Rijksmuseum Twenthe 10 Meters Of Sound is een interdisciplinaire kinetische installatie van vier vervaarlijk ronddraaiende elastieken van elk 10 meter lang. De interferentie van de elastieken met de lucht creëert golvende en flikkerende patronen. Moiré-patronen verschijnen wanneer twee vergelijkbare patronen elkaar overlappen en er een derde patroon ontstaat. Het ‘whooshende’ geluid van de elastieken en de wind die daarbij vrijkomt doet de toeschouwer als het ware 10 meter lang geluid zien, horen en voelen. Het werk is in 2019 aangekocht door Rijksmuseum Twenthe met hulp van het Mondriaan Fonds en is opgenomen in de collectiepresentatie ‘Ars longa, vita brevis’, waarvoor Vermeulen de omringende zaal mocht cureren met andere stukken uit de vaste collectie van het museum.

‘Boem BOem is een percussie instrumenten van monumentale proporties dat met zijn onmenselijke kracht je lichaam laat sidderen van angst.’ – Matteo Marangoni, Neural Magazine. De naam Boem BOem komt van het klankgedicht ‘Boem Paukeslag’ van Paul van Ostaijen. De installatie is een akoestisch instrument, bestaande uit twee zwaar opgevoerde schiettuigen die tennisballen met een snelheid van 150 km/u afschieten tegen twee resonerende houten klankkasten. De ballen kaatsen hard terug en worden 15 meter verder opgevangen in een vangnet en opnieuw afgeschoten. Een gesloten cirkel. Boem BOem schiet ballen in verschillende composities. Van funky ritmes, gecomponeerd door Vermeulen, tot minder gedefinieerde algoritmes, gecomponeerd door de machine zelf. De composities zien er gewelddadig uit en klinken ook zo. Ze laten het publiek, dat vlak naast de overvliegende ballen staat, meetrillen en het geweld van het oorverdovende geluid ervaren. Het werk is tot stand gekomen dankzij de steun van V2_, instituut voor instabiele media, Stimuleringsfonds Creatieve Industrie en MetaMedia Kroatië. Boem BOem / Physical Rhythm Machine kreeg van de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten de ArtScience prijs toegewezen en was genomineerd voor de Piket Schilders prijs 2017.

‘Boem BOem is een percussie instrumenten van monumentale proporties dat met zijn onmenselijke kracht je lichaam laat sidderen van angst.’ – Matteo Marangoni, Neural Magazine.

More Moiré is a sensorial powerful audio-visual installation. In a meter-sized oval capsule, visitors enter a panoramic Ganzfeld, with no horizon or anchor, causing them to lose their sense of depth and experience intense disorientation as they undergo perceptual deprivation. Within this immersive, composed landscape of light, sound, and shifting moiré patterns, visitors’ senses are put to a test, and emotional responses are provoked. In an overwhelmingly cinematic experience, Philip Vermeulen explores the fundamentals of human perception in an investigation of the dissonance occurring in simultaneous experiences of incorporeal digitality and material corporeality. More Moiré forces a reset of the senses while fueling awareness of one’s material existence. It is like entering a microcosmos, where it is entirely possible to merge with the surroundings while the outside world slowly dissolves around one. More Moiré was jointly commissioned by Sonic Acts and W139 and supported by The Netherlands Film Fund, Creative Industries Fund NL, Re-Imagine Europe, and The University of Twente.