Ilona Senghore

Ilona’s beelden vertolken haar reflectie op de maatschappij. Haar vragen over de verhouding van de mens tot zijn omgeving – en tegenstellingen die zij meent op te merken - vertaalt zij naar vrolijke vormen, in sculpturen en schilderijen, die vervreemdend kunnen werken. Ilona ervaart de inconsequentie van handelen in ieders leven als bijna onontkoombaar, maar op 'naïeve' wijze probeert ze de toeschouwer desalniettemin aan te zetten tot zelfreflectie. Dat doet ze met haar kleurig geglazuurde keramiek. Zij vindt haar onderwerpen in associaties bij de wereld om haar heen, simpele dagelijkse zaken als architectuur: de flat waarin ze woonde als kind, bunkers in het landschap, schoorstenen op industrieterreinen, maar ook de duinen, het strand, het bos. Zij maakt voortdurend foto's van alles waarin zij symbolen ziet, als documentatie voor haar ontwerpen. Ook objecten die niet meer worden gebruikt - die daardoor losgekoppeld zijn van hun oorspronkelijke betekenis – intrigeren haar. Hun verlatenheid roept bij haar een gevoel van melancholie op. Ilona ziet dit als metafoor van de mens. Immers, je functie verliezen, de vergankelijkheid, valt uiteindelijk elk mens ten deel. Wat laten wij als mens achter en welke verbindingen zijn er nog met het verleden. Dit ervaart zij ook in haar werk als activiteitenbegeleider in een verpleeghuis. Zij coacht bewoners van een verpleeghuis om ondanks hun fysieke of geestelijke beperkingen zich te uiten in tekenen en schilderen. Tekenen was voor Ilona altijd een manier om bij haar emoties en haar onderbewustzijn te komen. Maar toen ze net begonnen was in het verpleeghuis, wilde ze niet meer zo tekenen om niet de confrontatie aan te hoeven gaan met die nieuwe wereld vol leed. Inmiddels, na 24 jaar, is ze weer begonnen met op deze wijze tekenen en is ze in staat haar emoties juist goed te kunnen verwerken in heel symbolische tekeningen. Een symboliek die onvermijdelijk ook in haar schilderijen en sculpturen opduikt. Inmiddels blijkt tekenen haar ideale therapeutische uitweg te zijn uit de conflicten die het leven ons telkens weer opdringt. Als ze iets meemaakt dat blijft rondzoemen als stoorzender in haar gedachten, laat ze het uitkristalliseren in een tekening en maakt zo het onderbewuste manifest. Wat resulteert zijn absurdistische of surrealistische taferelen. Uit die tekeningen en uit de observaties die ze op haar foto's heeft vastgelegd smeedt zij een synthese waarmee ze haar visie op de wereld vorm geeft in sculpturen.