Badriah Suzanna Hamelink

Waar de vroege werken van Hamelink veel meer over kwetsbaarheid gingen, zijn haar recente werken bold statements. Met een hamer en wiggen vindt ze de essentie van wat er onder de materie ligt door het open te splijten en ons de binnenkant te laten zien. Voor de kunstenaar is het ruwe oppervlak de binnenwereld van de steen, met onzichtbare onrust die alleen door het splijten zichtbaar wordt. Er is iets in die steen dat eruit wenst te komen om zich te manifesteren. Er is een duidelijk spanningsveld om in te werken: de steen kan op een zeer onvoorspelbare manier barsten en een nieuwe reeks gebeurtenissen katalyseren. OBEX nr. 2 is een afgietsel van de negatieve ruimte van twee zijden van een gescheurde steen. Een nieuw element wordt gevormd van beide zijden die de oppervlakken verenigen tot een onafhankelijk staand stuk.

In het kader van Manifest 2040 ontwierp Kunstenaar Badriah Hamelink voor het Ministerie van Infrastructuur en Milieu een bijzondere ontmoetingsplaats als focuspunt op de Zandmotor in Kijkduin. Een paviljoen waar mensen naar toe kunnen lopen vanaf de aangrenzende stranden. Dit paviljoen is door zijn proporties van ver af al te ontwaren, maar valt door zijn vorm en uitstraling toch samen met zijn omgeving. De vorm is zelfs direct ontleend aan de omgeving en weerspiegelt de scherpe randen die de wind in het zand blaast en de lichte glooiing van de duinen. Als materiaal van de maquette heeft Hamelink gekozen voor kalksteen. Een sedimentair gesteente dat ontstaat door de opeenhoping van stoffelijke overblijfselen van in zee levende organismen. Voor het werkelijke paviljoen kan het zand van de zandmotor in een composietmengsel gebruikt worden, zodat de kleur van het Paviljoen met het zand overeenkomt. Naarmate de zee oprukt en het zand aan de voet van het paviljoen wegspoelt, zal het paviljoen om zijn centrale as kantelen. Het zandbeton zal meer en meer tot zand eroderen. Naar verloop van tijd spoelt al het zand van de zandmotor weg. Het overblijfsel van het paviljoen blijft achter als een gestroomlijnde steen op de zeebodem. Zo valt het paviljoen uiteindelijk compleet samen met de Noordzeekust.