Tessel Van der Putte

Een met de hand ingelijst schilderij, omhuld en beschermd door witte gordijnen van 6 meter lang. Aan de voet van het werk bevindt zich een licht- en natuurinstallatie met lokale waterplanten, mos en varens, die de groei, creativiteit en veerkracht van de natuur benadrukken in ogenschijnlijk waterloze plekken en stedelijke omgevingen—een metafoor voor vrouwenemancipatie in een door mannen gedomineerde wereld. Het gedicht, dat als een altaar op de pilaar te lezen was, luidde: 'We all come from the water. This is a sacred place.' Bezoekers konden de gesluierde gordijnen openen en sluiten. De kruidige aroma’s van de vochtig gehouden planten en mossen op de grond van deze installatie voegden een extra zintuiglijke ervaring toe aan dit werk.

Het gedicht wat bij deze werken hing tijdens de expositie, luidde: "Why portray sacred heavens, if life grows from the dark soil below, and if water flows eternally through us all? It is not above or beyond you, it is here. Below your feet. It is you. This diptych of two sleeping bodies - water and earth - depict the wetland of mother earth as sacred. Though sleeping and silent, these waters are old, and run deep."

Tijdens het expositieweekend organiseerde ik een mindfulness- en yogaprogramma voor bezoekers, in samenwerking met docente Marjolein Rikkelmans. Het programma was geïnspireerd op het thema van de schilderijen en water. Dit is een foto van dat moment.

Deze werken verbeelden de voedende en ondersteunende kracht van vrouwen onderling. Ze vieren de kracht die schuilt in kwetsbaarheid en rust, en laten zien hoe deze eigenschappen weerklinken in de metafoor van water. Bij het eerste werk werd het volgende gedicht tentoongesteld: ‘Dit is een ode aan generaties van vrouwen die elkaar ondersteunen, aan degenen die eer bewijzen aan de bronnen waaruit wij allen voortkomen. Een ode aan de bron die ons heeft geschapen en voedt.’ Bij ‘The Bath’ hing een tweede gedicht: 'A luncheon among women, resting at the river banks. It is often at the edge, where we find a new path, a beginning' ("Een lunch onder vrouwen, rustend aan de oevers van de rivier. Het is vaak aan de rand waar we een nieuw pad vinden, een begin"). Dit tweede werk leent zijn compositie van het destijds controversiële 19e-eeuwse werk van Manet, ‘Dejeuner sur l'herbe’, waarvan de oorspronkelijke titel ‘Le Bain’ was.

Als voortzetting van de meer abstracte boomserie verwijst dit project ook naar eerdere juridische werken over de rechten van de natuur, zoals 'Should Trees Have Standing?' van Christopher Stone. Het verkent de transformatie in denken, waarden en culturele patronen van voornamelijk westerse samenlevingen in vergelijking met veel inheemse kosmologieën wereldwijd. Het omvat ecofeministische perspectieven op het lichaam en vrouwelijke emancipatie.

Twee werken in het thema van Midsommar, met verwijzingen naar cyclische levenswijzen en de verering van de natuur om ons heen. De twee vrouwen in het roze schilderij zijn, net als hun haar, met elkaar en hun omgeving vervlochten en afhankelijk van elkaar—een metafoor voor ons bestaan met de wilde natuur om ons heen. Rituelen en vieringen zoals deze kunnen ons helpen om perspectief te krijgen en ons te verbinden met de natuur.

Twee vrouwen, verstrengeld als vlechten, vormen een eenheid met hun omgeving. Het gerecyclede doek, met zijn ruwe oppervlak, voegt een unieke textuur toe aan het schilderij. Met behulp van intuïtieve en automatische schildertechnieken zijn de 'littekens' van het doek geïntegreerd in de afbeelding, waardoor ze een wezenlijk onderdeel van het kunstwerk worden.

Juxtapositie van werken uit de Vulva-serie en de Arbol Adentro-serie.

Impressie van een recente solotentoonstelling, getiteld 'Body Currents' (april 2024). Drie met de hand ingelijste schilderijen, gemaakt met acrylverf op canvas, zijn te zien. De werken, getiteld 'Body Currents', 'Water Springs' en 'Four Rivers', tonen een harmonieuze, introspectieve en omarmende relatie tussen vrouwen onderling en, in metaforische zin, met het waterlandschap om ons heen. Op de infinity wall erachter worden videoprojecties van waterstromingen met bijbehorende geluiden afgebeeld. Elk schilderij werd gepresenteerd met een kort gedicht.

Detailfoto en volledige afbeelding van het schilderij ‘Four Rivers’ – een metafoor voor de vier seizoenen en de vier stadia in het leven van een vrouw.

Het derde, vierkante werk heet ‘Pandora’ en is geïnspireerd op het verhaal van Pandora en de kruik (beter bekend als Pandora’s doos). In dit werk staat de vaas symbool voor water en vruchtbaarheid, kennis, maar ook voor het gevaar van rampen en onheil.

Deze werken zijn personificaties van natuurlijke fenomenen in waterlichamen. De gedichten die bij deze werken horen, zijn: (1) 'Such reflections we can find of stars and other light when we stop to witness the river streams at night.' De tweede is tevens een instructie: (2) 'Take a deep breath in... and a deep breath out... You sound like the waves.' En (3) 'Bedforms dance to the rhythm of the surface. Below the water, change moves gracefully, and time passes with reverence. Tidal changes create and wash away everything we attach ourselves to.'

Een zelfportret met ‘Water Bodies’ tijdens een expositie. Het gedicht dat bij het werk hing, luidde: ‘Our bodies dancing in the waves, becoming the waves. The elements embrace each other’s return: we are water bodies, of water bodies, of water bodies, of water bodies...’

Deze werken vertalen beide een meer cyclische kijk op de wereld: zoals een ouroboros, is er geen begin of einde. De werken kunnen geroteerd worden tentoongesteld en hebben geen boven- of onderkant. Beide zijn geïnspireerd door waterlichamen en verbeelden de mens als entiteiten die intrinsiek zowel mannelijke als vrouwelijke energie in zich dragen, en zo hun eigen balans vinden.

Beide schilderijen laten vorm en ruimte in elkaar overvloeien, waardoor het onduidelijk blijft of het menselijke figuren of natuurlichamen zijn (zoals twee rivieren die samenstromen en vermengen, of de beweging van een golf onderwater). Deze personificatie van de natuur, of 'verwildering' van het vrouwelijke lichaam, herinterpreteert de band van vrouwen met het waterlandschap om hen heen als onafscheidelijk en met elkaar verweven.

Deze twee werken tonen hetzelfde vrouwenfiguur, maar in verschillende fases van haar leven. De abstractie van vorm en omgeving symboliseert de verbindingen tussen ons menselijk lichaam en het water om ons heen—en hoe wij als mensen voortdurend in een uitwisselingsdans verkeren met elkaar, onze omgeving en het leven. Hierbij speelt transformatie en voortdurende verandering de hoofdrol.

Zelfportret in de expositie van 2022 in Elburg, bij galerie KunstHub Bink, en een foto van de opdracht 'An Eternal Morning' of 'Zondagochtend' (2023).

Dit doorlopende project is geïnspireerd door de veerkracht en gratie van bomen, die diep wortelen en naar de hemel reiken, een symbool voor persoonlijke groei en het verankerd zijn in onze ware natuur. Het hele jaar door blijven bomen standvastig en authentiek, zonder ooit te pretenderen iets anders te zijn dan wat ze zijn.