Tina Chulo

We komen uit de Balkan en zijn allebei naar West-Europa geëmigreerd voor een ‘beter leven’, net als veel andere mensen van het Balkanschiereiland. We wilden onderzoeken hoe de jongeren van Thessaloniki zich voelen over het verlaten van hun land, degenen die vertrokken en de vooruitzichten om hier te blijven. Een rode draad lijkt te zijn de schijnbaar onoverkomelijke economische en politieke moeilijkheden die niet veel ruimte laten voor groei en het leven waar velen van ons van dromen. Ondanks dit is er een gedeelde waardering voor de warmte van mensen, de sterke gemeenschap en het warme klimaat, die velen zullen missen als ze eenmaal weg zijn. We waren het erover eens dat mensen hier genereus en liefdevol zijn en dat interacties vaak worden gedeeld met eten rond de eettafel. Met dit werk wilden we een echo creëren van gevoelens die bij velen van ons leken te blijven hangen. Send feedback Side panels History Saved

De regeringen en beleidsmakers van vandaag de dag bedenken hun wetten en beleid door de paternalistische benadering te hanteren. Paternalistisch handelen veronderstelt dat mensen geen redelijke oordelen kunnen vellen en niet in hun eigen belang kunnen beslissen, dus hebben ze autoriteit nodig om hen ertoe te bewegen dit te doen. Ik heb dit type regel mijn hele leven meegemaakt. Toch begon het in twijfel trekken ervan al in mijn kindertijd, en het bleef bij me in mijn herinneringen aan oorlog en de gevolgen die mensen ondergingen vanwege vaderlijke beslissingen en benaderingen van de overheid. In navolging van Derrida's deconstructie probeert dit werk het geven van paternalisme en de waarden ervan die belichaamd zijn in het mannelijke archetype om te keren door het oppositionele systeem van maternalisme en het vrouwelijke archetypeprincipe visueel vast te stellen. Door dit te doen, worden we ertoe aangezet om rigide conceptuele tegenstellingen te omzeilen en een neutraliserend effect te creëren waarin we een verwaarlozing veroorzaken waarin we begrijpen dat beide aspecten elkaar nodig hebben om te bestaan.

Gebaseerd op het legendarische verhaal van de “Zeven Slapers” in Efeze, visualiseren we een houding en een manier om met onderdrukking om te gaan. Door de staat van geen actie aan te nemen, erkennen we dat niets voor altijd duurt en dat soms de enige weerstand ligt in het veranderen van de innerlijke staat en de benadering van de externe situatie. We transformeerden de daad van slapen verborgen in de grot in performance art. Bedekt met lakens voor de symbolen van macht in Izmir creëerden we een metafoor voor het verhaal. Onder de blik en inmenging van voorbijgangers en de ogen van macht, kon onze daad nauwelijks langer dan een paar minuten duren. Gedurende die tijd waren wij, als acteurs, in vrede omdat we beschermd werden door lakens. Naast video, plaatsten we beelden van de ruïnes van de oude stad Efeze naast beelden van het machtsgerelateerde landschap in de huidige stad Izmir. Op deze manier proberen we de verandering te benadrukken die zichtbaar is met het verstrijken van de tijd. Macht heeft de neiging om alles te controleren, zelfs het verstrijken van de tijd. Maar het eindigt altijd andersom: de eeuwigheid die het wenst, is nooit bereikbaar en wordt alleen symbolisch in beelden vastgelegd.

Een experimentele visuele verkenning van een archetype.

Niemand lijkt Eloisa te herkennen als ze na haar toneelstuk in het theater naar huis gaat. Regisseur, scenarioschrijver en producent: Tina Iris Chulo als Iris Lunatock Cinematograaf: Srdan Kovacevic Editor: Ivan Zivalj Acteren: Eloisa: Judita Frankovic Barmannen: Nenad Cvetko Hobo: Darko Dautovic Kolega1: Igor Kovac Kolega2: Adrian pezdirc Decko: Luka Palcic Regisseur, scenarioschrijver en producent: Iris Lunatock Cinematograaf: Srdan Kovacevic Editor: Ivan Zivalj